Zaświadczenie wydane przez lekarza za granicą jako podstawa do przyznania zasiłku chorobowego
Nawiązanie stosunku pracy, a zatem poddanie się reżimowi przepisów Kodeksu pracy zapewnia pracownikowi daleko idąca ochronę m.in. w sytuacji wystąpienia nagłej, niespodziewanej i długotrwałej choroby.
Zgodnie z art. 92 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. 1974 nr 24 poz. 141 z późn. zm.) za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek choroby trwającej łącznie 33 dni w ciągu roku kalendarzowego (u pracownika, który ukończył 50 rok życia – trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego) pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia.
Gdy niezdolność do pracy trwa powyżej ww. okresów, pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy, wypłacany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych na zasadach określonych w ustawie z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Podstawą otrzymania od pracodawcy 80% wynagrodzenia oraz zasiłku chorobowego z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jest orzeczona przez lekarza niezdolność do pracy potwierdzona odpowiednim zaświadczeniem lekarskim.
Podstawą do przyznania 80% wynagrodzenia oraz zasiłku chorobowego jest nie tylko niezdolność do pracy orzeczona w Polsce ale może być to także niezdolność do pracy orzeczona przez lekarza za granicą. Pracownik musi ją jednak udokumentować odpowiednim zaświadczeniem. Zgodnie z § 5 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 24 kwietnia 2012 r. w sprawie określenia dowodów stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. 2012, poz.444), dowodem do przyznania i wypłaty zasiłku chorobowego za okres niezdolności do pracy orzeczonej za granicą jest zaświadczenie zagranicznego zakładu leczniczego lub zagranicznego lekarza:
1. określające początkową i końcową datę tej niezdolności,
2. wystawione na blankiecie z nadrukiem określającym nazwę zagranicznego zakładu leczniczego lub imię i nazwisko zagranicznego lekarza,
3. opatrzone datą wystawienia i podpisem.
Pracownik powinien zatem przedłożyć pracodawcy zaświadczenie spełniające ww. wymagania przetłumaczone na język polski. Jednakże, na podstawie § 6 Rozporządzenia obowiązek ten nie obciąża pracownika, gdy zaświadczenie zostało wystawione na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz Szwajcarii. Takie zaświadczenia płatnik zasiłku – a zatem pracodawca oraz Zakład Ubezpieczeń Społecznych – jest obowiązany przetłumaczyć we własnym zakresie.
Niezdolność do pracy w państwach członkowskich UE, EOG lub Szwajcarii może zostać także orzeczona na formularzu unijnym o symbolu E-116. Formularz ten jest wystarczającym dowodem do ustalenia prawa do zasiłku chorobowego w sytuacji nie wystawienia w danym Państwie Członkowskim zaświadczenia lekarskiego za okres pobytu w szpitalu, a jedynie sporządzenia wypisu ze szpitala.
W razie wątpliwości pracodawcy czy zaświadczenie, które pracownik przedłożył zostało wystawione zgodnie z zasadami obowiązującymi w danym państwie i jaki okres niezdolności do pracy należy uznać na podstawie tego zaświadczenia. Można zwrócić się o pomoc do jednostki terenowej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W przypadku zaświadczeń wystawianych w państwach członkowskich UE, EOG i Szwajcarii, ZUS może wystąpić do instytucji łącznikowej w państwie członkowskim, z prośbą o potwierdzenie prawidłowości wystawionego zaświadczenia.